خاطرات خوابگاه

این روزا مدام به این فکر می‌کنم که زیستنم چه فایده‌ای داره؟ و اگه من نبودم، این کره‌ی خاکی چه کسی رو از دست می‌داد؟ و اگه نباشم، چه اتفاقی ممکنه تو دنیا بیوفته که همه بابتش ناراحت یا خوشحال بشن؟
دارم خیلی مِلووار، به پوچی میرسم. به اینکه چقدر وجودم بیهوده‌ست و در کلِ صفحه‌ی تاریخ، حتی یک نقطه‌ی کوچیک هم نخواهم بود. صرفا اومدم که یه چیزایی رو ببینم و بگم و برم؟ یه رفتنی که انگار از اول وجود نداشته...